Soms nodigt het leven je uit om zachtheid te oefenen als dat eigenlijk niet zo logisch is. Omdat het druk is en je dus in je hoofd zit. Of omdat je pijn hebt. Omdat een kind, vriend, ouder, collega of jij zelf (!) op je hart trapt.
Ik had de afgelopen tijd van die uitdagingen. Ik was gewoon te druk, had teveel te doen en voelde me daar te alleen in.
Ja, ik had ook veel op mijn bord, veel te doen. Dat geldt voor ons allemaal toch?
Maar eigenlijk was ik helemaal niet alleen. Want ik had maar hoeven roepen, zachtjes was genoeg geweest, en ik had alle hulp van de wereld.
Maar daar kwam ik gewoon niet op op dat moment.
Zo werkt dat blijkbaar bij mij: als ik druk voel sluit ik me af voor anderen waardoor niemand door heeft dat ik hulp nodig heb. Mijn knappe slimme getalenteerde dochter van 16 wees me daar gisteren fijntjes op. Dat deel van de opvoeding is dus geslaagd blijkt.
Op van die lastige momenten is het heel verleidelijk om al je beschermende muren op te trekken. Dat doen we allemaal. En dat deed ik dus ook. Tot ik op een avond zo’n pijn in mijn nek kreeg dat ik eindelijk een beetje doorkreeg wat ik deed. Ik was een beetje “weg”. Van mezelf en van mijn omgeving.
Mijn conclusie op dat moment, beter gezegd die van mijn nek: Ik was verhard en besteedde te weinig aandacht aan hoe het met mij ging. En dat wilde ik niet. Ik wilde weer terug naar zachtheid. Want dat voelt veel fijner. En ik ben dan echt veel effectiever op alle fronten van mijn leven.
Maar die weg terug naar zachtheid was nog niet zo eenvoudig. Ik moest namelijk gaan snàppen wat ervoor zorgde dat ik verharde. En dan kom je toch bij het herkennen van je emoties.
Is iets waar veel van ons niet zo goed in zijn. We komen vaak niet veel verder dan boos, blij, verdrietig of bang. Maar laat de taal van emoties nou veel subtieler zijn? En in al haar subtiliteit enorm helpen bij verzachting. Ik heb die subtiliteit geleerd met een, ja echt, app. Hij heet How we feel.
Dat woorden hebben voor emoties, dat bleek een eerste stap naar het oplossen van die pijn in mijn nek. En daardoor ontharde ik. Omdat ik mezelf een beetje ging snappen. En dus weer wat contact met mezelf kreeg. En vervolgens met anderen.
En die drukte bleef. Wat prima was. Want ik deed wat ik kon en snapte waar mijn grenzen lagen. Vroeg ook om hulp. Waardoor die pijn in mijn nek wegbleef.
De moraal van dit verhaal… In een moeilijke situatie raak je makkelijk het zachte contact met jezelf kwijt. En zeker met anderen. Je verhardt. Het is fijner en effectiever dat te voorkomen. Maar daarvoor moet je jezelf snappen. En de taal van emoties helpt daarbij.
Ik zei het al hè? Simpel maar niet zo eenvoudig. Zeker als het druk is. Maar misschien kan je het toch eens proberen.
PS: en ik als fan van de “How we feel”-app ben toch benieuwd of er nog andere incheck of evaluatietools zijn die goed werken. Heb jij een alternatief? Heel fijn als je dat laat weten.
Comments