Toen ik begon met werken kwam ik al snel in stressvolle situaties. Met collega’s, klanten, bazen. Mijn manier van mezelf daartegen beschermen was: strategie bedenken, punten scoren en de snelste zijn. Ik merkte dat iedereen dat beschermen, op zijn eigen manier, deed. Ik had nooit goed geleerd hoe fijn het was mezelf zó goed te kennen dat die bescherming eigenlijk niet nodig was. En ik wist al helemaal niet dat daardoor relaties met anderen, zéker als er stress in het spel kwam, stukken makkelijker zouden lopen. Sterker nog: dat die stress erdoor bijna verdween. En dus gingen muren omhoog, harten op slot. Het gevolg? Nul gezamenlijkheid en uitkomsten die grauw of juist teveel alleen zwart of wit waren. 
​
Thuis had ik dezelfde werkwijze: altijd muurtjes en een te gesloten hart. Ik denk dat je mij best een overbeschermende moeder en een nogal controlerende echtgenote kon noemen. En als dochter en vriendin was ik vluchtig en vermijdend. Zoals gezegd: het leven verhardt je door ervaringen. En dat was bij mij niet anders.  Ik wist eigenlijk best waar die verharding vandaan kwam. Maar hoe te ontharden? Geen idee. Tot ik na een scheiding, een paar overlijdens en ernstige ziektes zelf zó in het putje raakte dat ik nog maar net genoeg energie had om een beetje te functioneren. De energie die ik nodig had om mezelf te beschermen, die had ik niet.
​
Na een tijd in dat putje met nogal wat eerlijke gesprekken met mezelf, aangevuld met oefeningen uit mijn jarenlange ervaringen en opleiding als psycholoog kwam ik weer een beetje terug het leven in. En toen merkte ik iets vreemds: door mijn hervonden zachtheid, verzachtten de mensen om me heen ook. Relaties werden "makkelijker". Zowel thuis als op mijn werk. Dat effect van deze verzachting was zichtbaar in al mijn "rollen". Van die als ondernemer, die als moeder en zeker ook van die als partner. Er kwamen gesprekken, er werden wensen uitgewisseld en er werden problemen uitgepraat. Kortom: er kwam contact en openheid, ook als het even spannend werd. Want dat bleef heus, ik kwam niet in lalaland terecht. 
 
Ik leerde stapje voor stapje steeds beter over de kracht van zachte relaties. Hoe je bij die zachtheid komt en hoe je ernaar terugkomt.  Ik had dat liever eerder geleerd trouwens. Bij voorkeur op school. Het had me veel stress, ruzie, verwijten, angst, onbegrip, eenzaamheid en boosheid (naar mezelf vooral) gescheeld.
 
Lukt me dat tegenwoordig elke dag, die zachtheid inzetten in relatie met mezelf en met anderen? Zeker niet. Ik ben mens. Het lukt me wél steeds vaker. En ik kan makkelijker herstellen als ik eens de bocht uitvlieg. 
​
En omdat ik ondertussen dus een hardcore Softie ben gun ik iedereen die weg naar zachtheid. En daarom geef ik les bij School of Softies. Je leert daar over de manier waarop ook jij zachte relatie krijgt. Met jezelf en met de mensen om je heen. Dat is onbetaalbaar.