Toen ik begon met werken kwam ik al snel in ingewikkelde situaties. Met collega’s, klanten, bazen. Mijn manier om die ingewikkeldheid op te lossen was: strategie bedenken, punten scoren en vaak ook de snelste willen zijn. Ik merkte dat iedereen aan die ingewikkelde tafels zijn eigen manier had om zichzelf te beschermen als het te complex werd. Muren gingen omhoog, harten gingen een beetje op slot. Het gevolg? Nul gezamenlijkheid en uitkomsten die grauw of juist teveel alleen zwart of wit waren. En ik deed er braaf aan mee. 

​

Uiteindelijk kwam ik in steeds complexere omgevingen, met steeds meer belangen en verharding. Mijn eerdere manier van daarmee omgaan werkte niet meer. De snelste, de punten en de strategie: ze zorgden alleen maar voor ellenlange overleggen met als het meezat een middelmatige uitkomst. Thuis hanteerde ik dezelfde werkwijze: altijd de snelste, altijd muurtjes en zeker een te gesloten hart. Tot ik na een scheiding, een paar overlijdens en ernstige ziektes zelf zó in het putje raakte dat ik nog maar net genoeg energie had om een beetje te functioneren. De energie die ik nodig had om mezelf te handhaven, die had ik niet.

 

En toen gebeurde er iets vreemds. Met mijn zachtheid van dat moment, verzachtten de mensen om me heen ook. Gesprekken werden eerlijker, échte oplossingen kwamen dichterbij en complexiteit loste steeds makkelijker op. Ik begon te begrijpen dat de oplossing om uit complexiteit te komen op íeder niveau toch vooral bij onszelf ligt. Samen durven we meer, weten we meer en kunnen we dus meer. Ik ontwikkelde daarom al doende een werkwijze om met meer zachtheid te werken aan oplossingen voor complexiteit. ​