Normaal ben ik een ster in dingen versimpelen. Zie ik juist oplossingen als alles lekker vast zit. Maar met het steeds verder oplaaiden geweld in Israël en Gaza lukt me dat niet. Ik ben boos, gefrustreerd, verbijsterd ook. In verwarring zelfs. Want wat vind ik er eigenlijk van? Hoe denk ik over de actie van de een en de reactie van de ander? Ik heb geen echte antwoorden. Ik wil ze misschien ook niet hebben, want daarmee zijn de oplossingen niet altijd dichterbij vermoed ik.
Ik kom daarom op dit moment niet verder dan in gedachte heel veel liefde sturen aan ieder van die mannen, vrouwen, opa’s, oma’s en vooral die kinderen die in angst leven nu. Vooral die arme kinderen. En dan bedenk ik me meteen ook dat de verharding en escalatie van nu de ultieme voedingsbodem zijn voor nieuw conflict in de toekomst. Omdat al die mannen, vrouwen, grootouders en kinderen zo heel weinig kans krijgen elkaar persoonlijk te (leren) kennen. Maar wel de vreselijkste verhalen over elkaar horen, meestal vanuit een eenzijdig perspectief.
Wat zou het helpen als er ruimte zou komen voor ontmoeting, voor dichterbij in plaats van verder weg. Tijd voor elkaars perspectief horen. En heel misschien op termijn, want pijn kost tijd, voor een klein begin van begrip. Niet eens tussen landen, maar tussen mensen. Tussen al die mannen, vrouwen, opa’s en oma’s. Tussen die kinderen komt het dan automatisch wel goed. En misschien uiteindeljk ook tussen landen.
Maar dat is nu nog wensdenken. Op dit moment kan ik alleen proberen niet mee te gaan in wij-zij, in verharding. Gewoon hier op straat tijdens gesprekken over dit onderwerp. Want ik beloof dat ik dan altijd het oog zal houden op al die kinderen en hun families. Die er állemaal zo ontzettend toe doen. En dat meerzijdig perspectief zal ik dan inbrengen in discussies.
Want discussies, die zijn er. En die zijn vaak niet al te zachtzinnig. Ik snap het hoor. Hoe groter de angst en het verlies, hoe makkelijker en platter de conclusies. Maar het helpt niet. Wat helpt is vanuit meerdere perspectieven gaan kijken. Zodat we misschien uiteindelijk met wat nieuwsgierigheid naar elkaar een weg gaan vinden naar zachtheid. Want dàt is wat er nodig is. In eerste instantie daar. Maar zeker óók hier in Nederland.
Kom ik toch daar weer uit: bij zachtheid. Ook bij conflicten die te complex zijn om er echt een eenduidige mening over te hebben. Misschien is het antwoord daarmee toch simpeler dan ik dacht. Maar zeker niet eenvoudig.
Omdat liefde sturen mooi en een stukje schrijven prachtig maar niet genoeg is. En omdat ik toch vooral een doener ben: ken je of ben je iemand die vanuit dit meerzijdige perspectief actief is rondom Israël en Gaza? Stuur je me dan een DM. Ik help zo graag.
Comments