top of page
Zoeken

Noet

Elke dag ga ik lopen met Noet. Noet is 1 jaar en heeft krullen. Ze houdt van stokken en van het eten van haar eigen poep. Dat laatste vind ik jammer maar er is me uitgelegd dat ze dat doet om een logische reden.


Afgelopen 21 september is Noet gestoken door een wesp. Onder de brug, bij het water.


En sinds die dag wordt ze iedere keer bij die brug aan dat water weer gestoken door die wesp. Steeds op precies dezelfde plek op haar bil.


Althans, dat denkt ze al twee maanden. En dat ziet er zo uit:

- 25 meter voor “de plek” begint Noet te hinken,

- 10 meter ervoor begint ze zachtjes te janken

- En aan het water, nét voorbij de brug, bijt ze uitgebreid op de plek waar ze

21 september werd geprikt

- Waarna ze met de staart tussen haar pootjes piepend wegrent.

- En dat i-e-d-e-r-e dag.


De eerst keren dacht ik, tikje traag van begrip, nog dat het wel heel toevallig was dat Noet wéér gestoken was op precíes dezelfde plek. Maar al snel volgde de conclusie dat Noet vanaf 22 september vooral haar gedrag aanpast omdat ze bang blijft voor de pijn van die ene wesp op 21 september. Ze anticipeert dus op iets wat misschien wel maar waarschijnlijk niet komt.


Sinds een paar dagen gaat het iets beter, ze hinkt nog wel, maar het janken is weg. Wat bij Noet hielp was een beetje steun, een paar kalmerende woorden en even kriebelen achter haar oren. En afleiden met een stok, dat ook.


Ik durf te wedden dat wij als mensen niet zoveel verschillen van Noet en haar wesp. Alleen heeft onze wesp de vorm van een ruzie met je partner, een scheldpartij van je baas of een chronisch ontevreden vader. De pijn die die situaties of mensen hebben veroorzaakt willen we kost wat het kost vermijden, dus hinken we, janken we of rennen we piepend weg als we maar denken dat zoiets weer kan gebeuren. Figuurlijk dan. Gelukkig.


Krabben achter oren werkt bij ons niet, stokken ook minder goed. Maar ik denk wel dat sussende woorden helpen. Moet je wel snappen dat die wespen er zijn. En daar eerlijk over zijn. En dát is soms nog best lastig.


Ik heb de afgelopen tijd vaak nagedacht over mijn wespen. Ik heb er wel een paar. Daar kwam ik achter door goed te blijven voelen wat er gebeurde als ik, figuurlijk, begon te hinken. Ik hink nog steeds af en toe hoor. Maar dat doe ik al minder lang en minder intens. Net als Noet.


En zo leer ik dus ook van een poep-etende, hinkende, krullerige pup. Had ik nooit gedacht.


Ben zo benieuwd waar jij onverwacht van leert?


En foto’s van honden zijn ook welkom. Van wespen niet. Maar als jij er ook een paar hebt, hoor ik er graag meer van.



55 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
Ouder worden

Ouder worden

Comments


bottom of page